Północna Polska Kontra Południowa część naszego kraju. Zawsze mniej więcej o tej porze roku miałem dylemat jaką część kraju wybrać na plener zimowy. W zasadzie mieszkam na południu, blisko mam w góry.
Kiedy podsumowałem jednak ilość wyjazdów, przy okazji pisania tego postu, wyszło, że w moim wypadku miażdżącą przewagę ma północ naszego kraju. Dość dziwne to zjawisko. Sporo razy byłem tam zimą.
W zasadzie do końca nie wiem co o tym zdecydowało. Przecież górski krajobraz zimowy nie ma sobie równych. To prawda, mnie też pociągają góry i mam nadzieję, że w tym roku będę częściej na południu.
Tymczasem zapraszam do obejrzenia kilku fotek i zagłosowania w plebiscycie na najlepsze zdjęcie pleneru zimowego. Północ kontra południe. Oto i one.
Poznajmy faworytów drużyny północy (kolejność przypadkowa)
Nr 1
Nr2
Nr 3
Nr 4
Nr 5
Nr 6
Drużyna południa
Nr 1
Nr 2
Nr 3
Nr 4
Nr 5
Nr 6
Ciekawe jaki będzie wynik konfrontacji.
Zapraszam do oddawania głosów w formacie: Północ lub Południe a obok nr.zdjecia
Cóż zrobić. Wszyscy czekają na śnieg, a tu zimy jak ni ma tak ni ma. W ramach fotograficznych ćwiczeń proponuję zajęcia z wyobraźni. Wyobraźnia dla mnie jest bezpłatnym lekarstwem na wszystko. Na brak śniegu, na brak światła, na brak kolorów, na brak czegokolwiek. Przedstawiam kilka kadrów, które podziałały na moją wyobraźnie. Podobno, tak słyszałem, najlepsze zdjęcia powstają w głowie.
Szkoda , że to nie moja wyobraźnia. Ja tylko te kadry skopiowałem.
Bardzo fotogeniczna pani, zawsze dbająca o pełny makijaż. Niedostępna, ale wpadająca w oko. A jak nazwać panią, która podobna jest do tęczy, ale tylko z kształtu? Jeśli chodzi o makijaż to niestety skromniutki. Co do wdzięku można by dużo pisać.
Wpadła mi w oko.
Nie wiem jak fachowo nazywa się to zjawisko. Wiem, że występuje rzadziej niż kolorowa tęcza. W swoim krótkim fotograficznym życiorysie, tylko jeden raz dane mi było popatrzyć na to dość ulotne zjawisko. Nawet popełniłem jedną fotkę. Może ktoś wie i podpowie? Ja tylko wiem jakie warunki atmosferyczne muszą być spełnione by ujrzeć ta panią.
Jakiś czas temu wpadł mi w ręce aparat formatu 6×9 .
Texas Leica czyli Fuji GSW690II.
Sporych rozmiarów skrzyneczka daje slajdy wielkości prawie 6 cm na 9 cm. Kiedy wywołałem pierwsze slajdy wiedziałem, że na długo przyklei się ten format do moich rąk.Mimo, że aparat nie posiada żadnej automatyki, ma wiele zalet.Do najważniejszych należny możliwość zrobienie 8 klatek na jednym filmie.Tylko osiem czy, aż osiem? Dla mnie w sam raz. Podoba mi się ta filozofia fotografowania. Zanim naciśniesz spust migawki dobrze się zastanów . Obiektyw daje obraz kontrastowy i tak ostry, że można się nim dosłownie ogolić. Brak lustra wyeliminował mikro-drgania.Ale kto w erze panowania cyfry bawi się jeszcze takimi aparatami? Jest ich wielu -odpowiadam – i wciąż mają się dobrze. Zabieram tą puszeczkę w plener i mam nadzieję, że mnie nie zawiedzie. Tymczasem zachęcam do obejrzenia skanów ze slajdu 6×9. Robiłem powiększenia 100 x 70 i zdjęcia zrobione formatem 6×9 powiększone do takiego lub większego formatu powalają ostrością na kolana.
Może ktoś chciałby zakupić takie powiększenia by samemu przekonać się o słowach:
” Prawdziwa fotografia już była, teraz jest tylko dojenie klienta „.
To było niesamowite uczucie.Chmury stopniowo zakrywały niebo.
W chmurach dominował granat i to bardzo ciemny granat.:-)
Zastanawiałem się co robić. Z jednej strony okazja do nietuzinkowych ujęć, z drugiej strony przemawiał do mnie rozsadek.Uciekać ? Zdążę ? Gdzie się ukryć i jak to zrobić by szczęśliwie przeżyć? Wybrałem…zostaję.Wszystko skończyło się szczęśliwie. Odizolowany od podłoża skulony w kucki znalazłem się w środku dość hałaśliwej, ale błyskotliwej burzy.
Żurawina to takie małe czerwone kulki o smaku lekko kwaśnawym, często jest wykorzystywana w kuchni jako dodatek , świetnie podkreślający smak mięsa i nie tylko. Któż nie zajadał się grillowanymi oscypkami z żurawinką? Mniam. Ale może dość tych dygresji obiadowo-posiłkowych bo komuś nie potrzebnie zaczną pracować ślinianki. :-)Żurawinę spotkałem w terenach podmokłych, bagnistych, szczególnie upodobała sobie torfowiska. Pełna nazwa żurawina błotna właściwie określa jej środowisko występowania. Ulubieńcami tychże terenów są też żurawie. Razem stworzyli swego rodzaju spółkę żurawinowo-żurawią. Do spółki weszła również wełnianka.Cała trójka jest nieodłącznym elementem krajobrazu licznych śródleśnych, bagienno-torfowych zbiorników wodnych. W czerwcu wybrałem się w jedno z takich miejsc bo chciałem zająć się tematem wełnianki. Interesowały mnie zdjęcia krajobrazowe, chciałem pokazać środowisko w jakim występuje.
Spotkałem oczywiście też żurawinę, co prawda jeszcze zieloną, ale za to prawdziwą, a nie jakąś chińską podróbkę. Z gracją spacerowały też – szukając zapewne czegoś do zjedzenia – żurawie. Wymyśliłem więc sobie, że pokażę ich naturalne środowisko. Połączyłem więc wełniankę, żurawinę i żurawia w spółkę, którą zamierzałem wykorzystać do moich fotograficznych celów.
Wiedząc jak płochliwe to ptaki odpuściłem sobie fotografowanie. Wrócę tu jutro. Moim celem były nie tylko zdjęcia statycznej natury, ale również postanowiłem zmierzyć się z latającą częścią krajobrazu.
Znalazłem sobie miejsce, zamaskowałem się i rozpocząłem czekanie.Po pierwsze na latającą część natury. Po drugie na światło, które wciąż próbuję złapać. Tak jak przewidywałem przyleciało dość pokaźne stadko i zajęło się konsumpcją, zachowując przy tym daleko idącą ostrożność. Co jakiś czas rozlegał się ich piękny klangor, nie zmącony żadnym miejskim hałasem. Po prostu sielanka.Warto posłuchać.
Niestety nie mogłem liczyć na jakieś wypaśne foty i wcale mi o to nie chodziło. Znalazłem się w miejscu gdzie wszystkie moje zmysły estetyczno-wrażeniowe pracowały na najwyższych obrotach i o te doznania bardziej mi chodziło. Nawet gdybym nie zrobił ani jednego ujęcia, cieszyłbym się jak małe dziecko.Byłem zahipnotyzowany przez naturę. Czułem jak gdzieś odpływam choć grunt pod nogami miałem solidny. Dość pechowo jednak jak się okazywało z godziny na godzinę wybrałem sobie miejsce, bo w pewnym momencie musiałem zmierzyć się z ostrym słońcem padającym mi wprost do obiektywu.Wiadomo zdjęciowa klapa.Ciekaw byłem jednak jak rozwinie się sytuacja. Na około dwie godziny przed zachodem, na śródleśnym zbiorniku zrobiło się już troszkę ciasnawo. Nie mogłem w pełni dostrzec dolatujących co chwile żurawi.Zasłaniały mi je suche drzewa.
Był czerwiec, przyjemne ciepełko, klangor żurawi, śpiewy ptaków, ale…tam gdzie woda to i moi ulubieńcy – komary. O komarach już było, ale chyba wszyscy wiemy co potrafią te stworzenia. W przerwie między delektowaniem się otaczającymi mnie okolicznościami przyrody a ustalaniem, z której części mojego ciała komar robi sobie naleweczkę, zauważyłem coś bardzo dziwnego. Na leśnej ścieżce tuż obok zbiornika pojawiło się kilka żurawi.Musiały być to ptaki młode tegoroczne albo zeszłoroczne, które się w pary jeszcze nie połączyły.Wyszły z bajorka i w liczbie około 50 sztuk, zabrzmi to dość dziwnie, ale gęsiego zaczęły iść tą leśną ścieżką tuż obok mnie. No szok pomyślałem i zacząłem przygotowywać sobie sprzęt.Czegoś takiego jeszcze nie widziały moje oczy. Po drodze niektóre z nich „wesolutko” podskakiwały, raz po raz zaczepiając innych kompanów tej pieszej wycieczki. A dokąd to wycieczka ta zmierza chciałem zapytać? Jak zahipnotyzowany wpatrywałem się w ten niecodzienny widok. Otrząsnąłem się, jak przed oczami zobaczyłem dość duży kawał drąga skutecznie uniemożliwiający mi dobre skadrowanie obrazu. Świadomy tego, że żurawie świetnie rozpoznają zagrożenie, miedzy innymi doskonale rozpoznają jakikolwiek ruch, zrezygnowałem ze zmiany miejsca i po prostu patrzyłem drapiąc się w głowę i zastanawiając o co w tym wszystkim chodzi. Grupa około 50 sztuk żurawi urządziła sobie spacer ścieżką leśną do następnego okolicznego zbiornika. I nie było to 5 metrów ale na moje oko około 200 metrów. Dlaczego na piechotkę? Przecież umiały latać. Jak bezpiecznie musiały się więc czuć w tym miejscu. Oczywiście mam kilka fotek tego dość dziwnego przynajmniej dla mnie zachowania żurawi, ale pokaże je przy innej okazji. Zrobiłem je oczywiście na slajdzie, a jak wiecie slajdy mają swoje terminy. Powrócę jednak jeszcze z tematem przy okazji wpisu o innych moich przygodach z żurawinowo-żurawiowych, obiecuję. 🙂
Ps. Może ktoś widział coś podobnego i chciałby o tym coś napisać?
Jakoś tu pustawo to wrzucę jeszcze kilka fotek z tego wypadu.
Wrzosiec bagienny
Pająk bagienny
Owadożerna husaria zwana rosiczką długolistną.
Nawiązując do tematów spożywczych w następnym poście będzie o musztardzie po obiedzie. Dedykuję go Łukaszowi.
Przepis na dobry majonez. Potrzebne będą żółtko, olej i mocne kręcenie. Można też dodać odrobinę cytryny. Moja teściowa potrafi kręcić majonez i mówię to całkiem serio. Palce lizać. Wyobrażasz sobie sałatkę warzywną bez majonezu? Ja nie, dlatego też bardzo lubię:Jajka w majonezie. Śledzie w majonezie. Falafele w majonezie z odrobiną czosnku.
Chyba tylko nie próbowałem bananów w majonezie. :-)Przepis na dobry foto majonez. Potrzebne będą, żółtko zwane w innym miejscu czerwoną kulką, trochę oleju w głowie i mocne kreatywne kręcenie. Wyobrażasz sobie Sielankowo Karola bez majonezu? Ja nie, dlatego też osobiście bardzo lubię:
Góry w majonezie.
Jeziora w majonezie.
Drzewa w majonezie.
Wydmy w majonezie.
Drogi w majonezie.
Żurawie w majonezie – o dziwo dobrze smakują.
Sarna w majonezie
„Coś” w majonezie
Nie próbowałem jeszcze mrówek w majonezie. 🙂
Łukasz na swojej stronie pisze: ” Nieodłącznym elementem krajobrazu jest wówczas dodatkowo mgła, która nawet zwykły, niczym nie wyróżniający się teren potrafi przekształcić w bajkowe i nasycone magią miejsce.” Zgadzam się z Tobą w pełni Łukaszu. Zapraszam do galerii „Poranki Łukasza”.
A teraz trochę historii. To było tak dawno, że Ci którzy zaczęli fotografować w erze cyfry, nie pamiętają tych odległych czasów. Dlaczego? Królował wtedy analog i kultowa Velvia. Miałem przyjemność gościć na Festiwalu „Mikro- Sfera” organizowanego w Białowieży. Odbył się tam konkurs pokazów zdjęć. Zobaczyłem pokaz Ukasza , czapka z głowy. Piękna przyrodnicza diaporama. Świetnie dobrana muzyka. Zdjęcia to było „majonezowe cudo”. Przepiękna gra świateł. I te niesamowite przejścia tonalne Velvii. Ukaszu, minęło już tyle czasu, nastała era cyfry, a ja wciąż pamiętam niektóre ujęcia w Twoim pokazie. Szacunek. Chciałbym kiedyś zobaczyć go jeszcze raz.
Osobiście bardzo lubię majonezy, ale z majonezem trzeba też uważać. Podobno tuczy. 🙂
Padające przez „majonez” światło szczególnie te wschodzącego słońca potrafi tak omamić fotografa, że trzeba się nieźle natrudzić by wykrzesać coś oryginalnego. Jest wielu fotografów którzy opanowali do perfekcji produkcję majonezów. Czy jest więc jakiś przepis na dobry foto-przyrodniczy majonez?
Poddałem analizie kilka swoich zdjęć. Oto moje spostrzeżenia.
Jeśli chciałbyś wyprodukować świetnie wyglądający, a zarazem nieźle smakujący foto-przyrodniczy majonez, weź pod uwagę kilka tych sugestii, ale proszę nie traktuj ich jako wyrocznie.
1) Majonezy dobrze wychodzą jeśli przez przypadek znalazłeś się na jakimś wzniesieniu i tam zaczynasz zabawę w kręcenie. W górach nie ma problemu. Gorzej jest na nizinach, ale i tu można sobie poradzić. Wybieraj miejsca, które generują mgłę, np.torfowiska, podmokłe łąki, starorzecza, jeziora itd. Uważaj jednak na stawy, łatwo nabawić się reumatyzmu.
2) Spróbuj fotografować pod światło, pamiętając o wprowadzeniu korekcji w aparacie. (Osobiście daje +1V) Może ustaw się tak, by światło nie padało bezpośrednio w obiektyw. Schowaj się za jakimś drzewem. Oj, dzieje się wtedy, dzieje.
3) Mgła pięknie rozprasza światło. Znajdź dobry motyw główny i wykorzystaj to światło. Polecam stronę Taidy, koniecznie zobacz „Portrety ciszy”
I ostatnia rada najważniejsza 😉
4) Zapomnij o sugestiach od 1-3 i daj się ponieść fantazji.
Zapamiętaj. Daj się ponieść fantazji.
Przypomniała mi się taka oto piosenka jeszcze z ery analoga i B&W. 🙂
„Bo fantazja , fantazja , bo fantazja jest od tego, aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego.”
Bawiliśmy się w szkole na kółkach fotograficznych powiększalnikiem. Wywoływaliśmy i utrwalaliśmy prawdziwą fotografię, mieliśmy ją w rękach, świeżutką jeszcze mokrą i „pachnącą”. To była zabawa. Pamiętasz?
Bawmy się na całego. Niech powstają majonezowe cuda. Dajmy ponieść się fantazji.
W następnym odcinku opowiem o moich spotkaniach z żurawiną i żurawiami. 🙂 Bo tam gdzie żurawina są i żurawie.
Zgodnie z obietnicą dzisiaj zdjęcia wykonane starym poczciwym kowadełkiem. Takie małe co nie co. Wykorzystywałem głównie trzy obiektywy: Standart- Biometar MC 80mm, Tele – Sonar MC 180mm i szerokokątny Flektogon MC 45mm.
Cóż to były za czasy. 🙂
Zdjęcia zimowe w Beskidzie Śląskim. Ciężko było. To całe żelastwo trochę ważyło. Śnieg po pas, zimno. Ale ile przyjemności po wywołaniu slajdów. Chyba mnie rozumiecie. A wszystkich którzy nie doświadczyli tego uczucia zachęcam do wykonania chociaż jednej rolki slajdu.
W Słowińskim PN też nie było lekko. To właśnie po jednej sesji podczas „piaskowej burzy” aparat odmówił posłuszeństwa i musiał trafić do serwisu. W sumie dobrze bo okazało się, że miał stare smary, nie trzymał czasów i o dziwo nie ostrzył prawidłowo. Jak mogły wiec powstać te zdjęcia? Sam się dziwie. Przekonałem się wówczas, że fotografowanie na slajdach wbrew opinii wielu ludzi to prosta sprawa. Dobry pomiar wykonany Swierdłowskiem 4 , moja korekta i naświetlenie w punkt. Więcej miałem problemów z pomiarem jak zmieniłem światłomierz na cyfrowego Gossena. Chyba im prościej tym łatwiej. Spróbuj i sam zobacz. To naprawdę dobra szkoła fotografii. Może się wciągniesz 🙂 Uważaj tylko bo to „ciężkie” uzależnienie i nie łatwo się z niego uwolnić.
Dzisiaj nadal korzystam ze średniego formatu. Zmieniłem tylko proporcje klatki. Była przygoda z 6×7 jest 6×9. Pozdrawiam slajdowych dinozaurów i zachęcam wszystkich do spróbowania swoich sił w analogowej fotografii. Póki co można. Aparaty są i będą, filmy są, ale nie wiem jak długo będą, a i z wywoływaniem nie jest najgorzej. Do dzieła więc. W następnym wpisie coś o majonezie. Winiary i Hellimanns odpadają wolę raczej kielecki. 😉
Mariusz Oszustowicz W pogoni za światłem 
